Ζητείται ελπίς... (reloaded 2)

Ενάμισης χρόνος πέρασε από το "Ζητείται ελπίς"...  Πως περνάει ο άτιμος ο καιρός λοιπόν... Πόσο ίδια φαίνονται τα πράγματα με ένα χρόνο πριν και πόσο διαφορετικά την ίδια στιγμή... Η ανεργία που φάνταζε πριν ένα χρόνο ένα πελώριο πλάσμα τώρα το βλέπεις καθημερινά δίπλα σου...

Η ανεργία αυξάνεται και όχι με βάση τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ούτε με βάση τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, αλλά με βάση την εμπειρία από τη δουλειά.. Οι ανανεώσεις των βιβλιαρίων υγείας του ΙΚΑ για το 2010 έγιναν σε ποσοστό 40% με βάση βεβαιώσεις που χορηγηθήκαν από το ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ και μάλιστα για το έτος 2009… Το 2010 το ποσοστό είμαι σίγουρη ότι θα ανεβεί δραματικά…

 Οι ανανεώσεις των βιβλιαρίων υγείας πέρσυ γίνονταν με 50 ένσημα έναντι 80 που θα 'πρεπε κανονικά.. Και όχι δεν οφείλεται στους μετανάστες κύριοι... Συγγνώμη που θα σας κακοκαρδίσω... Στην επίσημη ανεργία που έφτασε στο 15,1% οφείλεται και στο γεγονός ότι οι μειώσεις των ενσήμων είχαν εξαγγελεθεί από τις 23 Νοεμβρίου 2010... Περισσότερα στο άρθρο μου στο protagon.H αναλγησία βέβαια του κρατικού μηχανισμού είναι τέτοια, που 2 μήνες από την ημέρα εξαγγελίας της εν λόγω ρύθμισης, ουδεμία ενέργεια έχει γίνει για την υλοποίηση της δέσμευσης. Πλέον βέβαια τα πράγματα πάνε τόσο καλά που τα ένσημα επανήλθαν στα 90 γιατί αφότου μπήκαμε στο μνημόνιο και μετά όλοι έχουμε βολευτεί κάπου...

Για να καταλήξουμε να έχουμε ένα μισθό των 740 € πρίν και 600 € τώρα???

Απλά αστείο ως είδηση... Όχι 740, όχι 600, αλλά 360€ και ευχαριστώ....

Τότε έλεγα "Ζητείται ελπίς" γιατί μάλλον έβλεπα το τρένο να 'ρχεται κατά πάνω μου, τώρα που το τρένο έχει έρθει και το να κρατηθείς όρθιος και γελαστός είναι κατόρθωμα, το λέω με ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια.... Ζητείται ελπίς λοιπόν... Ζητείται δουλειά.... Ζητείται αξιοπρέπεια.... Θέλω να ζήσω στην πατρίδα μου στηριζόμενη στα δικά μου πόδια, κύριοι βουλευτές. Θα με αφήσετε;

Η πορεία όπως την έζησα...

Μέρες τώρα με βασάνιζε η ίδια σκέψη... Μέσα ή έξω; Χρεοκοπία ή κατοχή;
Άλλη λύση δεν έβλεπα... Έβλεπα όμως την κινητικότητα στο facebook που θύμιζε 25η Μαΐου 2011... Τη μέρα που ξεκίνησαν οι Αγανακτισμένοι.. Ο κόσμος ήθελε να αντιδράσει τότε... Και τώρα λοιπόν η ίδια αίσθηση μου δινόταν... Στην Αθήνα νόμιζα θα γινόταν πανικός.. Από κόσμο εννοώ.. Όχι απο δακρυγόνα.. Οχι οτι δεν τα περίμενα. Θα 'μουνα ανόητη άλλωστε αν δεν τα περίμενα.. Όχι όμως τόσο νωρίς και όχι τόσο γρήγορα..
Ημουνα λοιπόν σίγουρη ότι ο κόσμος θα πήγαινε στην συγκέντρωση στην Αθήνα, και ήμουν σίγουρη ότι κι εγώ θα έπρεπε να ήμουν στους δρόμους..
Και ήμουν..
Έφυγα από το σπίτι στις 15.30... Το ραντεβού ήταν στις 15.45 στον Τερκενλη.. Βρεθήκαμε μαζί στο αστικό και πήγαμε κάτω.. Συνάντησα γνωστές φάτσες από το Λευκό Πύργο και τους Αγανακτισμένους.. Ήταν κι άλλα σωματεία.. Σιγά σιγά μαζευτήκαμε αρκετοί... Λίγο αργότερα ήρθαν κι άλλοι φίλοι.. Ο κόσμος πια έφτανε από την Λεωφόρο Νίκης μέχρι τουλάχιστον τη Βασιλέως Ηρακλείου.. Όσο κι αν προσπάθησα να δω μέχρι που φτάνει ο κοσμος, τα υψωμένα πανό δεν βοηθούσαν...




Η πορεία ξεκίνησε γύρω στις 18.15.. Λεωφόρος Νίκης, Εθνικής Αμύνης, Εγνατία, Βενιζέλου και Μητροπόλεως.. Από την αρχή της πορείας στη Λεωφόρο Νίκης παρατήρησα ύποπτες κινήσεις... Κάτι πέριεργοι τυπάδες με μαύρα μπουφάν και σκουφιά και κασκόλ ήταν στα πλαϊνά της πορείας... Πηγαίναμε χέρι με χέρι καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας.. Εκεί προς το τέλος έγινε το λάθος..
Μπήκαμε στα Goody's γιατί τόση ώρα και τόσο κρύο είχαν επιπτώσεις, και μόλις βγήκαμε η πορεία είχε φύγει, τα Goody's έκλειναν κακήν κακώς, κι εμείς μείναμε να κοιτάμε τους έρημους δρόμους... Το show είχε ξεκινήσει...

Πρώτη φορά τα βλεπα live όλα αυτά... Χειροβομβίδες κρότου λάμψης, μολότοφ, δακρυγόνα, φωτιές, πέτρες, μάρμαρα σπασμένα... Σκηνικό πολέμου πραγματικά... Φοβήθηκα...
Όχι τους αστυνομικούς.. Τους αναρχικούς.. Μήπως έτρωγα καμιά αδέσποτη πέτρα στο κεφάλι.. Το ανθρωποκυνηγητό συνεχίστηκε για ώρα στους δρόμους της πόλης.. Κάποια στιγμή βρήκαμε την πορεία που είχε σταματήσει στην Μητροπόλεως.. Φτάσαμε μέχρι Εγνατίας με Αριστοτέλους και μετά φύγαμε... Πήγαμε να φύγουμε από την Αγίας Σοφίας.. Μάταια.. Άρχισε να μυρίζει καμμένο.. Μάτια άρχισαν να τρέχουν... Κατεβήκαμε από την Αριστοτέλους και χωθήκαμε μες στα στενά.. Μάτια δακρυσμένα.. Έτσουζαν.. Δεν έβλεπα.. Με κρατουσαν για να περπατησω..

Εν τέλει κατάφερα και γύρισα σπίτι... Τα παπούτσια όταν τα έβγαλα μαρτυρούσαν τις ώρες της πορείας... Ενημέρωσα φίλους στο ίντερνετ για τις εξελίξεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ήμουνα σε ανοιχτή επικοινωνία με έναν φίλο από το Λευκό που είχε μείνει κάτω...

Όταν έκλεισα τον υπολογιστή και πήγα στην τηλεόραση να δω την ψηφοφορία, τα ΟΧΙ μου φάνηκαν μαζεμένα... Και ξαφνικά είπα: "Λες να γίνει το θαύμα;" Και την ίδια στιγμή, έστω και για μια τόση δα μικρή στιγμή, θα ήμουν ανειλικρινής αν δεν ομολογούσα ότι ένας μικρός φόβος με κυρίευσε για το τι θα γινόταν στην περίπτωση του ΟΧΙ.

Πάλι τις ίδιες απόψεις θα είχα, πάλι τα ίδια πράγματα θα έκανα, και πάλι τα ίδια αδιέξοδα θα έβλεπα... Αλλά αν εγώ που έχω αυτές τις απόψεις και είμαι τόσο ενημερωμένη σκέφτηκα έστω και στιγμιαία έτσι, φανταστηκα πως θα πρέπει να νιώθουν μονίμως οι άνθρωποι που ενημερώνονται μόνο από την τηλεόραση..

Τελικά η Ελλάδα σώθηκε από τη χρεοκοπία, μέχρι το επόμενο Μνημόνιο..
Θα ακολουθήσουν σκληρά μέτρα... Και πάλι δε θα φτάνουν... Και όπως είπε και ένας φίλος, οι μισθοί θα γίνουν Βουλγαρίας, οι φοροι Γερμανίας και οι τιμές Νορβηγίας...
Και όλοι όσοι ψήφισαν τα μέτρα δε θα χουν πρόβλημα να να φάνε, να σπουδάσουν τα παιδιά τους ή να διασκεδάσουν... Το ζήτημα είναι για πόσο καιρό ακόμα θα μπορούν να κυκλοφορούν ελευθεροι...